من از ازل عاشق بودم؛
فقط شراب صد ساله‌ی انتظار را
ناگزیر سر می‌کشم
...
دریای نگاهش،
ماهیِ نیازم را بخواهد
مستیِ اشعارم
جام سکوت می‌شکند
به هوای پیمانه‌ی عاشقانه‌هایش...
"ترمه سلطانی هفشجانی"
در قیل و قالِ یک سکوت
و در خیالِ یک محال،
قبله‌ام را گم کردم؛
جا‌نمازم سوخت،
و او
از هزار توی فردا
عاشقانه
به گوشِ یادِ آن دیگری،
ندای نسیان خواند...
"،ترمه سلطانی هفشجانی"
در گوشه‌ای از این دیار،
همچون منی
-مفلوک و عاشق -
سوگِ عشقی در دل می‌پروراند
که یادش هر شب،
هم‌بستر شیرینی رویا بود...
"ترمه سلطانی هفشجانی"
رَگِ خوابِ تو ای نگارِ عشق،
چه خیال دارد
که اینگونه دیوانه وار
جان می‌ستاند از غزالِ مجنون جوانی‌ام؟!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
