یک لارگو*ی عاشقانه
بر وزنِ نیاز تو نوازم
که به صد ناز،
گیسو فشان
به سانِ شب،
شیدا خوانی؛
آی کوه، اِی کوهِ بلند!
گَر خواستی
این قطعه را
به فخرِ فاخِرِ عِشقِ ما بنواز
نُتِ آخر، سپید است
به رنگِ رُخِ دیوانه‌اش...
"ترمه سلطانی هفشجانی"
*لارگو: موومانی (یک قطعه یا اثر بزرگ موسیقی) آهسته، که به موسیقی حالت باشکوه و عمیق می‌دهد.
دل به دریا میزنم
دریا به گوش!
میرسد صیادِ عشق از راه دور
یار بی‌تاب است
آرامش کنید
حرف، آرام است
فریادش کنید
شور شب از ناز چشمانش
دگرگون میشود؛ سردارِ عشق!
ماه دلدار است
شیدایش کنید...
"ترمه سلطانی هفشجانی"
جمله‌ای بود از آن ما
به یادگارِ نشان تو
که نامده خوش به خاطر نشست و رفت؛
نشانت پیشکش،
نامت بگو جانم!
آغوش شعرم را،
بوسه‌ی منادا نیاز است...
"ترمه سلطانی هفشجانی"
کوی یار را نمی‌دانم، اما
این طرفها
شعر پاشیده،
گل‌آذین کرده،
انتظاری به دربه‌دری کِشَد دل ما را
به طُرفِ نازِ یک نگاه...
"ترمه سلطانی هفشجانی"
