ترمه

سایه‌هامان یکیست
یا که او از من و شاید
تکه‌ای گمشده از قلب من است
اما نه!
اهل دریا را
خیال سایه
بس محال است
و پُر، دور
شب، چه خوش روشن کرد
مشقِ دلدادگی‌ام:
نیمه‌ام دریاییست
که دوش
در مستی‌ام نوشیدم!
حال هر جا که روم
نیمه‌ام وصله‌ی جان من است
حال هر جا که روم
عشق را گم نکنم
مردمان! آدمکان!
عشق را نوشیدم
شوری‌اش اشکی بود
که دریایم ربود
مردمان گوش کنید!
آری اینبار
بی‌باده به بادش مستم
عشق را نوشیدم
چه گوارا بوسید
ابی‌اش، سرخ لبانم!

"ترمه سلطانی هفشجانی"

در بلورینه‌ی اشک‌های تو ای مهربان

جان من نهفته است؛

نکند بر سرِ هیچ،

بشکنی کلبه‌ی عاشقیِ جانم را!

"ترمه سلطانی هفشجانی"

روی قاف را که بوسیدم، دست‌هایم را دور انداختم؛ جایشان همیشه بهار کاشتم!

بهارم که فرا رسد، سپهرِ من گرم و آبی خواهد آمد تا به رنگِ شکوفه، نوازشَش کنم.

اگر هم نیامد خب...خب...باکی نیست؛ خودم که نمرده‌ام!

اشکهایم را جمع میکنم و به شاخه‌هایم می‌سپارم تا شعری بنویسند، که بماند به

یادگار برای منِ فردا. برای آن من ،که دست‌هایش را یافته و از دلشان در آورده؛

بعد هم به رسمِ آشتی، به والس عاشقانه‌ی قلم برده تا سیاه‌مشقی به یاد کودکانه‌اش

بنویسد.

بنوش شربتِ شورِ اشک را؛ که این، درام امروز و کودکانه‌ی فرداست!

"ترمه سلطانی هفشجانی"

دلِ شوریده زِ ما

ربوده، نازی و

به کِیفِ ناکوکِ ما،

چه طناز 

سازی!

سیَه گیسو فشانی و

صَد وای به حالم

که بر عریان تَنِ رازَم،

پیراهن نیازی!

"ترمه سلطانی هفشجانی"

چون که شب پوشم،

مگویید:

"چه ملولانه 

به ساز عشق می‌رقصد!"

نگینِ ماه

که به حلقه‌ی نیاز

دل سپرد

من و او،

عشق را ساغر جنون خواندیم

و سبز،

به هلهله‌ی سرخِ بوسه

جان دادیم

"ترمه سلطانی هفشجانی"