سقف شب، بلند
امّا سوراخ است...
چشمانش نخواهند تابید؛
دیگر لعل زمردینش،
به رخسار عشق
نمی‌خندد
دیوانه، نمی‌خندد
دیوانه، نمی‌خواند
دیوانه، دیوانه نبود
عاشق بود...
"ترمه سلطانی هفشجانی"
ها! خسوف بود؟!
نه جانم؛
میان سکوتی ملول از اشک
ماه نالید و
خورشید دیوانه شد،
مستی شعرم را نوشید و
عشق، پرده‌ی راز کشید
تا فقط مهر و ماه باشد و
بستری برای خواستن...
برای دو قلب...
"ترمه سلطانی هفشجانی"
ژِنده‌ی خیالم امّا
عشق دانم!
کاش ماه،
زودتر می‌پوشید مرا؛
بلورِ تنَش
به سانِ خورشید است و
انحنای شانه‌هایَش...
آه، انحنای شانه‌هایَش...
چه دلبرانه مرا می‌خواهد!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
فنجانِ عشقِ من،
از تو پُر است؛
تمام لذّتَش،
به بوی خاطرات تو و
سردیِ حرف هایش،
تلخیِ فاصله هاست!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
