هنگامی که اشک های باران،
دل سنگت را نرم کرد
و آسمان از پیدا شدن عشق گمشده ات روشن شد،
شاید من از نردبانِ تَمَنا
سوی پرتگاه تنهایی سقوط کنم؛
تو مرا بر می گردانی به شعر زندگی
و مصرعی از غزل عشق خواهی شد
که بدون من، بی معناست
آنگاه، جویای احساسی خواهی شد،
که توصیف حال من است و غنچه های خندان باغ دل.....!
*ترمه سلطانی هفشجانی*
امروز آسمان شهر ما
بغض چند ساله اش را
به حرمت دریای چشمانت شکاند
و ابیات شعر من ،
چه نغز و دلنشین می خرامیدند
از لابلای اشک های زمستان ..... !
* *
*ترمه سلطانی هفشجانی *
چه دلنشینند حرف های ندامت بار باران
آن هم وقتی که من ودل تنگم ،
شعر فریاد هایی را نوشتیم
که در تلاطم سکوت های گمشده مان می رقصیدند ،
آه ، ای سپهر بی کران !
دیوان اشعارت ،
جایی برای ابیات خسته ام ندارد ؟
از قلعه ی تنهایی به سوی روشنی خواهم رفت؛
با دستانم وزن ابرهایی را می سنجم
که کسی انتظار حرف هایشان را نکشید
و آنگاه ،
خود ، بخشی از سمفونی باران خواهم شد
تا با ساز کوک زندگی
بنوازم سرود عشق را؛
وعشق
از دریایی بخواند
که فخر نگاه تورا می فروشد ..... !
**
* ترمه سلطانی هفشجانی *
برایم مهم نیست که منطق حکام کید ،
عشق پاک فرزندان ابر را ، جرم بداند
من همچنان در روشنی سپهر
از برای اربابان خوشی ،
تنبور ماندن میزنم
تا از منکرات مدعیان زهد ، دور بمانم
آنقدر نوای دوست داشتن میزنم
تا ساکنان دهر و سماء
مهر آبی اورا لایق بدانند
سر من ، سودای گوشه چشمی از ماهروی ابر دارد .
آه ! ای خدایان عشق ! باران ، محرم احساس من است
پس گیسوانم را تن پوش شانه های خسته اش خواهم کرد :
آری ! غرش های رعد هم
قصد جانم را کنند ،
با او خواهم ماند ..... !
**
* ترمه سلطانی هفشجانی *
تو اینجایی و با آوازهایم در آسمان می رقصی ، اما
نمیدانم از رفتننت چرا هراسانم
دست هایم را میگیری واز باهم بودن های لایزالی میگویی ،
که در خوابم ، با کاموای خیال بافتم
طلوع بی غروب من !
حتی اگر باهم گرفتن های مغیلان مکر
دستانم را از تو گرفت ،
صدایم در حقه ای محصور خواهد ماند
که خاطراتمان در آن جا خوش کرده اند
و همپای امید خواهم شد
تا باران بهاری عدل ،
تورا به من باز گرداند .....!
**
*ترمه سلطانی هفشجانی *
