ترمه

شب، نغمه ی بیداری خواند و

ماه، پای شیدایی شب ماند؛

دستِ سَرو،

با گیتار حرف، برقصید

شعر تو

عشق بخواند

قلب من هم لرزید؛

تو مرا می خواندی

تو زِ تنهایی غم ترسیدی،

دوباره فریادم زدی

گفتمت:

جانم، بهارم!

نشنیدی؛

تو مرا نواختی

ندایت کردم:

اینجایم، نگارم!

باز هم نشنیدی؛

روی تیغِ تیزِ آشوب،

به دنبالت دویدم

افسوس!

دیر فهمیدم؛

تو، همان طاووسی بودی،

که بهایت 

از جورِ هندوستان هم بیشتر است.....!

"ترمه سلطانی هفشجانی"