ترمه

لبخند کج تو،

حقیقی تر از قهقهه ی یاران به ظاهر نزدیک، بود.

حکم بازگشت هرچند بی موقع تو

به رویاهای محال،

ثواب راز امید بود و 

نیاز صدا؛

نه کار قضا و

سوگندهای کذا!

من مانده ام حیران،

کجاست آن سالکی که می گفت:

قصه ی روزگار،

پرده ی دنیاست و

خُسر دیوسار،

ظلمت ستا.....!

"ترمه سلطانی هفشجانی"