ترمه

میان فریادهای مغیلان عیش و سرمستی،

همچون هزاری آونگ خوشی سر میدهم

در باتلاق ناخوشی؛

نازنینم، من همه مفتون توام!

لاجرم با فام خیال،

نفس زنگار بسته ی غم را

می نویسم بر کاغذ دل ؛

و بانگ عجز را

در توبره ای از جنس سکوت می اندازم؛

به امید آن روز که در مقر مقدس تو،

متاع زندگیم را بیابم.....!

*****

*ترمه سلطانی هفشجانی*