ترمه

مویه، مردن آموخت آن‌گاه 

که عاشق با اشک‌هایش

نگاره‌ی فاخر عشق کشید 

به دیواره‌ی دالانِ دل...

و یار را بستری ساخت

نه در خیالش،

که درست زیرِ شکسته بالش!

وآنگاه شبانگاه

ماه رو گردانید

تا که شیدا دیده بگشاید دَمی،

و دیوانه‌عاشق،

شعر باشد و 

دلبرک، دفترکی...

بوسه، حرف باشد و عشق،

شعله‌ای از برای شاپرکی...

*ترمه سلطانی هفشجانی*