ترمه

شعر،

گلگون و نجیب

وا داد به برگ

برگ،

رسوا شد و تن داد

به سرمستیِ باد

باد،

رقصید با سرخیِ شعرم

اما، شعر تو را میخواست

و تو آخر تنها،

به سبزِ بی‌حرفِ میانِ دو سه بیت

بی‌هوا خندیدی!

*ترمه سلطانی هفشجانی*