ترمه

شهر به امتداد شانه‌هایش بود و

سپهر، گسترانیده زیر پاهایم

نه او مُلکِ زمین خواست و

نه من عرش آسمان

او، شانه خالی کرد و

من، زیرِ پا...

آسمان، روی سر شاعری

بی‌هوا خراب شد

وز بوسه‌ی من و او

قطره قطره، غزل چکید!

*ترمه سلطانی هفشجانی*