ترمه

مردی به میدان نبود

که رشک به اشک التماس،

بیمِ کبود ردا پوشانَد

کرشمه‌ی موزون زن را!

همه شعر بودند و غزل،

که مست

دُر به یزدانِ عشق

فرو برده،

ابریشمِ نیاز ریستند...

"ترمه سلطانی هفشجانی"