ترمه

مِی، به جام بلورینِ لبانش دل مَبَند

که آشیان نشَوَد

تَن، به دیوارِ سینه‌اش تکیه مکن

که ویرانه‌های نبودش جان ستاند

دل، بند به بندِ دلش مَبَند

که به بیگانه کرشمه‌ای بلرزد

دیده که بگشایی،

سقوط از عشق بس خوش به کامَت نشیند!

"ترمه سلطانی هفشجانی"