ترمه

من...نه منِ دیروز 

بَل منِ امروز

واپسین روز را،

بهترین آغوش را

حتی بوسه را

-امّا نه تو را-

میان آخرین غزل 

-که از تو به شِکوِه می سرود-

جا گذاشتم

...

خبط موهومی بود،

"تو"ی من مسکین بود؛

باز هم این منِ امروز...

و چه فرقی داشتم

با دیوانه‌ ی دیروز؟! 

"ترمه سلطانی هفشجانی"

*چون بعضی از شعرهام نامفهوم هستن، به درخواست بعضی از دوستان

معنای شعر هم میذارم:

این شعر، به این معناست که فَردِ عاشق، هر تلاشی میکنه تا معشوقش رو

فراموش کنه نمیتونه، و بخشی از ناز کردن‌هاش برای برگردوندن اون

رو میگه و از نبود معشوق، شکوه میکنه.(عاشق بر دیوانگیش برای محبوبش

تاکید میکنه)