ترمه

آرشه‌های عاشقی بودند

دو ساق دستانم،

که بس لطیف و شاعرانه

بر قامت موزونَش

بانگ شبانه‌ی عشق سر میدادند؛

و چه زیبا

غزل پر تب این نگاه را

ملتهب می‌بوسیدند

لبانِ آوازه خوانَش،

بر سازِ تَنَم...

"ترمه سلطانی هفشجانی"