ترمه

آنقدر بر آشیانه ی غرور زمستان سنگ نکوهش کوفتم

تا نوعروس برف و سرما،کوله بار خداحافظی را بست و رفت.

جای خالی اش را اولین دخت بهار پر کرد؛

تاکه بازهم شکوفه ای ،

غزل طراوت بخواند برای شب های تنهایی من و تو...!

ترمه سلطانی هفشجانی