ترمه

روی بامِ دلخوشی های کذایی،

تنها حقیقتی که

دل و جانم را برد و نماند

تو بودی و

جویِ اشکهایی که

رقص خنده هایت را تقلید میکرد؛

انگار حال آسمان 

زار تر از من بود

تا بارید، فهمیدم

بغض باران هم تو بودی؛

گویی دل من بَس نبود

دلِ اشکها هم با تو پَر کشید و رفت

و دوباره من و

شعرِ خیسِ نبودَت!

"ترمه سلطانی هفشجانی"