ترمه

خرده سکوتی را

که از فغان عشق،‌ مانده بود 

روانه ی کِوِشکِ دلتنگی کردم

چرا که میدانم

آلات غم ما 

در بیداری شب، حل خواهند شد؛ 

تا نوشداروی امید،

خاموشیِ مَلولِ این روزها را

تسلیمِ آوازِ با تو بودن ها کند!

"ترمه سلطانی هفشجانی"