ترمه

آنقدر به کرشمه ی مهر عشق بالیدم

تا از سلاله ی ملک رعایای داد عزل شدم.

کجاست آن انصافی که می گفتند؟

نه مهر تابان عشق را دیدم و

نه بر سریر شمس العماره ی عدل،حکم فراست راندم؛

آخرش رو سیاهی شب نصیبم شد و

سوز ساز تار دل

که تنها، شعر تضرع را

بر دفتر ناتمام احزانم می نوشت......!

ترمه سلطانی هفشجانی