ترمه

بانگی بزن؛

گُرزِ بُغزهایت را بکوبان بر سرم

تا صدای شکستنم

دَمِ ایمان شود در صورِ ثنای تو

لااقل، حرف باش

تا بیابَمَت لا به لای غزلهای محال یک حقیقت؛

تا بجویَمَت 

میان ناگهان های پنهان یک رویا!

"ترمه سلطانی هفشجانی"