ترمه

طُرّه ای ز گیسوی غم

بر شانه اشعارم سنگینی می کرد

تا که شب چشمانت،

مرا به نوش لعل آن همه کرشمه و ناز

بخواند و

آرایه ناب عشقت

تاج منّت بیتی چند،

از جنون دل شیدایَم

به سَرِ دیوان غزل، نهاد!

"ترمه سلطانی هفشجانی"