ترمه

کاش جهان ما،

ماهرویی بود افسانه ای

که قلبش،

کلبه ای داشت برای دلهای کاغذی

-همان ها که صورت هایشان را

با دوات شعر و طرب سرخ کردند-

لااقل کاش می دانستم حرف حسابش چیست؛

آنگاه،

عرش کبریایی اش را

ساعتی چند، فرش پای همنشینانش میکرد

تا بفهمم

قلمم را به کدام سازش برقصانم!؟

"ترمه سلطانی هفشجانی"