ترمه

دل تاریک این شهر

قدر روشنی ماه را نداند؛

مگر اینکه تو،

از ستارگانی بخوانی

که زمانی نوازندگان اُپرای عشق بودند

آه ای سپهر بی کران من!

اگر از مهر بگویی 

یا که همپای سحابی احساس شوی،

خواهی دید که چه شیرین

دستان گرم ستارگان وفا 

پای، بر دل کلارینه های پیانوی خاطرات میگذارند؛

و تو با حجم سرد و آبی نگاهت،

در جستجوی قافیه های گرم آهنگی از گذشته هایی می شوی

که روزگاری، هنجارهای ناهنجار حکم

همه را در سینه ی سازها ی حرف دوستی،

حبس کرد.

ماه من!

حرف عشق،

مضمونی از جنون است و

مثالی از شیدایی

که مصراع عقل

در ابیات اشعارش جایی ندارد

پس بمان

که روشنی شب تار دل،

بدون پرتو مهر تو، حرام است.....!

*****

"ترمه سلطانی هفشجانی"