ترمه

حکم عشق من به مُغَنّیان  سرخوش پدرام،

محکمه ای بود از سوی رُهَبان و

عذابی الیم،

که سالکان کذایی ایمان لایقم دانستند.

تو ای هاروت مه نشان من،

که فسار و رَسَن ربودی زین دل شوریده حال!

در کدام دیار به دنبال وصل محالت بروم

که حکامش در مکتب انصاف،

درس عشق خوانده باشند؛ 

و به کدام قبله سجده کنم

که خداوندگار قلبت، خود را

شنوای نَشیدهای احساسات رحیقم بداند.....؟!

*****

"ترمه سلطانی هفشجانی"