ترمه

تو اینجایی و با آوازهایم در آسمان می رقصی ، اما

نمیدانم از رفتننت چرا هراسانم

دست هایم را میگیری واز باهم بودن های لایزالی میگویی  ،

که در خوابم ، با کاموای خیال بافتم

طلوع بی غروب من !

حتی اگر باهم گرفتن های مغیلان مکر

دستانم را از تو گرفت ،

صدایم در حقه ای محصور خواهد ماند

که خاطراتمان در آن جا خوش کرده اند

و همپای امید خواهم شد

تا باران بهاری عدل ،

تورا به من باز گرداند .....!

**

*ترمه سلطانی هفشجانی *