ترمه

ما را خلاصی محال از رخ شیدای ماه، فرض نیست؛

حطام محروسه ی عشق به حرمت پاکی اش سجده میکند و

مهر تابان الف و دوستی،

در مدح جلالش

روضه ای میخوانند

که فرهاد برای ضجرت شیرین نخوانده و

چشم فلک

به هوایش خون میبارد؛

از برای آن است که شاعر

شامگاه و سقف درخشان شب را،

فراخور ساحت مخلص شعر داند.....!

(ترمه سلطانی هفشجانی)