ترمه

وقتی که دل ، سازِ شور بزند در دستگاه شب،

رقص ِ سرودن

باقلم احساس ، هم آغوش می شود:

وآن قدر در کوچه های دفترابدیت می دوند

که ردپای سرودن ، شعر می خواندو

جای پای احساس ، نُتِ آهنگ نهان های آشکار می نوازد

تا اشکِ عاشقِ ابر، 

پاک کند حجم سنگین حرف را :

و غرش آسمان ،

بخندد وبا خیال شب

تا قلموی خوش خیالِ نسیان ، شکوه مبهم غمِ تورا

برای شادی های ارغوانی خواب

همرنگ داستانی کند ،

که جاودانگی اش از

صدای راویان عشق هم بیشتر است.....!

* ترمه سلطانی هفشجانی *