ترمه

من همان الهه ی گمشده ای هستم

که سکوت تنهایی، آن را به تمام دنیا معرفی کرد

بی باک و خوش خیال، در کبودی به روشنی فریادهای بیصدا

به دنبال ستاره ای گشتم

که نظریات عرفانم برایش بیگانه بود؛

آنقدر روی تیغ حرف،

به دنبال عشاق غریبه ی نغمه ها دویدم

که از فراز قله ی احساسات، سقوط کردم!

تمام وجودم انتظار زمینی را کشید،

که قرار بود خنده های مبهم حقیقت را نشانم دهد

اما،نه!

سهم من از سقوط ها،

بخشی از تعلیق میان حال ها و گذشته هاست؛

نه خنده ی تلخ آشکارهای نهان.....!

""ترمه سلطانی هفشجانی""