هر بار که پنجره ی خیالات باز میشود،
روی نکویِ تو، فخرِ سبزی بوستان نگاهت را می فروشد و
یک روشنی، به جاودانگی عشق
از پشت دیوارهای غم می تراود.....!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
سنگینی گناهم -که سرودن است-را
به گردن قلب خاموشم می گذارم
که جز نواختن و نوشتن
چیزی بلد نیست
واز حنجره ای شِکوِه می کنم
که نغمه ی دل را به اراده ی سکوت،
به گوش خلق نخواهد رساند.....!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
ای زاده ی احساس،
من آتشی را می پرستم
که شعله اش تنها،
غم هایم را میسوزاند.....!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
من اینبار،
دست در دست الهه ی نوپای عشق
به سوی بهارستانی میروم،
که در آن، راویان مهر
چکامه ی شاعرانه سر میدهند
چکامه ای که هر حرف آن
تو را میخواند
و همصدای نغمه ی خوشی میشوم
که از آن
نوای جانسوز عشق تو، می تراود
خوب من!
بخوان از دوست داشتن هایی که کوه،
برای پاکی شان سجده میکند؛
و بمان و ستاره ی تابان شبم باش
تا به هوایت
بشکند این غرور های ناتمام ماه.....!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
همه ی ما در وجودمان،
ستاره ای را خاموش کردیم به نام عشق،
و ماهی را به خواب ابدی فرو بردیم
به نام رویا؛
من، اولین قاتل پشیمان بودم
که اشک های سپهر را جبران کرد.
حجم سبز چشمانت،
-که نشانه های زندگی در آن می رقصند-
مرا برد تا شهری رویایی
که در آن، شغال
زشتیِ مهر های کذایی را نقض میکرد؛
گرگ، علت سکوت های ناتمام گوسفند را می فهمید
و گلِ سرخِ عشق، بدون خار هم آغوش زندگی میشد!
تو بر جدایی ها خندیدی و از ناتمام ها خواندی
من از پروانه ای به طراوت اقاقی،
خواستارِ گوشه ای از احساساتِ روشنت شدم
که خانه اش دلِ تو بود؛
و هر لحظه از خاطراتت، گوشه ای از وجود او!
من عشق را زمانی شناختم
که تو در خاموشی ها درخشیدی
تو با چشمانت، همه چیز را به من فهماندی
من دانستم که بهشت هم میتواند کوچک باشد!
به قدری که در چشمان افسونگرت جا خوش کند؛
و به قدری مرموز
که بی پروا، نهان های تلخِ آشکار را،
چون سمفونی فاخر بهار بخواند.....!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
