عینک حقیقت را
به جویبار فراموشی بسپار
ای تو که از جنس دریا و بوی رویایی!
بیا و تعبیر وارونه فال امروزم باش
بیا که سرای مهر را
به ضمانت خیال رخ ماه نشان تو ساخته اند
و بگذار تا اشعارت
با احساس من
برقصند در سیاهرگ روشن دل زندگی...!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
عاشقانه های ماه در دل نهنگ شب
بوسه ای بود بر لبان گلگون سوسن یک روزه ی احساس
...
عشق ما با لبخند تو،
اولین بیت دوست داشتن را نوشت؛ ای دخت مصفای بهار!
خورشید تابان تابستان که از راه برسد،
گیسوانش را بر شانه شهر ما می اندازد؛
اما بدان که با آمدنت به باغچه زندگی،
درخت سرو و بی احساس دیروز من
همیشه بهار خواهد ماند؛
شکوه سبز شعر عشق؛
بیا که من-این شه شوریده دل قصه مهر-
بدون تو ای شهبانوی شکوفه های شایورد،
نسیم از روشنی سرودن ها را
به رقص پرکرشمه قلم در دفتر دهر دعوت نمیکند!
"ترمه سلطانی هشجانی"
من همان خنک نسیمی بودم
که دل برد ز دلدادگی ابیات خام مهتاب
و دل سپرد به خلوص کوچه بی انتهای شب؛
شبی که سقف شد برای شهاب شعرم،
تا بتابم به حجم روشن چشمانت
و تو هر شامگاه
این دل شوریده حال را
قابل بدانی برای شنیدن آن همه شیدایی
که از گام صدایت می تراود؛
گامی که از حرف عشق،
کوتاه نمی آید...!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
یگانه مجنون بیگانه من،
بی همتاست!
افسوس که نه لیلی شناسد و
نه ابیات سوزناکش را
که شبانگاه،
می تراود از کلک احساس ژرف او...!
***
*ترمه سلطانی هفشجانی*
دین من همان خداوندگاریست
که بحری بیکران
بر روشنی ابصارت ریخت؛
تنها بازماندگان ماهیان عشق،
فلسهای ماه نشان دیروزند
که امروز زنجیر محکم دوست داشتن شده اند
به دور گیسوان مواج دریای نگاهت!
الهه مهر نشان من؛
ببخش که پشت میکنم به در گهت،
به آن همه آیات مهر و نوازش های بندگی.
حرف عشق، اگر میان من و تو فریاد شود
حتی اگر عقل با قابوس الف
به منطق اعلای محبت برسد،
یال و کوپال اقبال سرگشته ی من
نطق هجر و هجرت میخوانند
بر این با هم بودن!
***
*ترمه سلطانی هفشجانی*
