آنقدر بر آشیانه ی غرور زمستان سنگ نکوهش کوفتم
تا نوعروس برف و سرما،کوله بار خداحافظی را بست و رفت.
جای خالی اش را اولین دخت بهار پر کرد؛
تاکه بازهم شکوفه ای ،
غزل طراوت بخواند برای شب های تنهایی من و تو...!
ترمه سلطانی هفشجانی
رقص دستانم بر صورت کاغذ
نغز لبخند شیرینت را می کشد
لبخندی به آرامش بهار و به سرخی آلاله های مرغزار نیایش؛
در چشمانت را به ژرفای سپهر می کشم
تا اگر شبی دلت برای تنهایی غنچه گرفت،
سحابی نگاهت را با آونگ حزن آشنا کنی؛
و گیسوانت را همرنگ گندم زارها می کنم
تا شاید عنقایی را در باغ دلت راه دهی.....
ترمه سلطانی هفشجانی
تا زمانی که شکوفه بیاید،
بهارم باش در ظلمت این زمستان سیه چرده!
آنقدر از آدمک های خاکستری خسته ام ،
که گاه دوست دارم
آوخ های ناتمامم در نبود رازقی،
دامن گیر نوعروس برف و بوران باشد؛
و لبخند دنیا،
قدرمطلق منفی های روزگار...!
ترمه سلطانی هفشجانی
آنقدر به کرشمه ی مهر عشق بالیدم
تا از سلاله ی ملک رعایای داد عزل شدم.
کجاست آن انصافی که می گفتند؟
نه مهر تابان عشق را دیدم و
نه بر سریر شمس العماره ی عدل،حکم فراست راندم؛
آخرش رو سیاهی شب نصیبم شد و
سوز ساز تار دل
که تنها، شعر تضرع را
بر دفتر ناتمام احزانم می نوشت......!
ترمه سلطانی هفشجانی
در خاکدان تاریک بی کسی،
مرحمی باش بر جراحت دردناک من؛
تا دوباره امیدی برای تحمل این هزیمت داشته باشم.
و همپای نسیم و همگام صبا،
وجودم را به بزم پر فروغ سیمایت دعوت کنم....!
ترمه سلطانی هفشجانی
