ابر،
اگر با الفبای باران آشنا بود
به اشک های سپهر نمی خندید.
کاش باد،
باده ی عشق آسمان را در قدح خوشی ابر می ریخت :
آنوقت امشب
به جای آنکه ماه
در بستر فراموشی بخوابد ،
نوای زندگانی را
ابو عطی می نواخت و
وصف آواز گوش نواز ستاره ی احساس را ،
شهناز..!
** ترمه سلطانی هفشجانی **
من آتش تند زمان را در آغوش گرفتم :
تا از کلبه ی کاغذی احساس ،
به مالکیت ستارگان ابدیت برسم..!
** ترمه سلطانی هفشجانی **
چشم بر هم زدیم و
چه شتابان ، دست پر مشغله ی روزگار
عقربه ها را تاساعت خدا حافظی کشاند !
تنها فرقش این بود
که آموزگار منطق
خطایم را _ که عشقی ناقابل بود _ با خودکار
وارد کارنامه ی زندگانی ام کرد....!
** ترمه سلطانی هفشجانی **
تنها بانگ دلنواز سیمهای گیتارت کافی بود
تا سپاهیان عشق تو ای آوازه خوان غربت
شتابان به سمت و سوی قلبم بتازند
خواستم گوشهایم را بگیرم تا آوای احساست نفهمم
اما تا به خود آمدم
دیدم که لمعان پر فروغ مهرت
بدجور به سرزمین سرد دلم نشسته!
** ترمه سلطانی هفشجانی **
