ترمه

ای بغضِ من در تو نهفته، غزل‌باران
اشکهایت تا کجا که نرفت
ای رخوت تو در بهارم شکفته، نالان
مویه‌هایم تا کجا که نرفت
ای این و آن سرسام گرفته از ولوله‌مان
ای بی‌نشان ویلانِ نثر تلخ‌مان
دیده بگشای
کانگبین عشق ما چه خوب
شیره‌ی جان پس داد
دیده بگشای
کانگبین عشق ما...
آه انگبین عشق ما...
باده زنخدانش چکیده
تا که شیدایان بنوشند
جرمِ حجم سبز رخامِ چشمانش را

*ترمه سلطانی هفشجانی*

این دو آویز

بر گریبانِ خَمَت،

روزگاری عشق نواخته‌اند

از تو و مایی که هنوز،

تنها نازی بود‌ه‌اند و

کرشمه‌ی نیازی...

این دو آویز

بر گریبانِ خَمَت،

زینتِ عشق‌اند!

این دو آویز،

بند کرده‌اند

که بمانند بر گریبان خَمَت...

بند کرده‌اند و باز،

هِی تو بندِ دل به تار زنی

"هی فلانی،

خوش بتابان خرمنِ گیس

با سازِ تنم!"

*ترمه سلطانی هفشجانی*