غَرَض از مزاحمت
عرضی داشتم،
اگر پای آسمان
به پله‌ی عشق گیر کند
بعد بیافتد و دلبرِ زمین شود،
می‌شود که ماهیانِ برکه‌ام
ماه تنهای مرا
عاشقانه بر بالین شب
ببوسند؟!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
دوش، قلمی ساختم
از روشنیِ ماه
که بیرنگِ کبودِ نگاهش را
-نه بر برگ و ورق که بر دل و جانم-
می‌زد؛
انهنای شانه‌هایش را
گرم بر تنم انداخت...
و پیکرِ ملول از غمَش را...
و سیَه مویِ چون شبَش را...
به لبانش که رسید،
از کار افتاد
و او هیچگاه نگفت که میخواهمَت
حتی به دروغ!
حیف...نشد که بگوید...
"ترمه سلطانی هفشجانی"
شهره‌ی شهر شود
شَرمِ پنهانِ شعرم بر جلد ثنا،
یا که کافر شَوَم اینبار
به مهرابِ نبودَت؟!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
نمیدانم به دیدارت بیایم
یا نه...
بیخیالش...
شاید که اشک‌هایم
جای پایت را بپوشانند!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
