ترمه

از تَبی تشنه از عشق،

به مرگِ سکوتی 

رضا شدیم؛

به تضمین او

که گفت:

"نیاز خواستن را

چه راز؟"

*ترمه سلطانی هفشجانی*

در خِلالِ این آمد و شد،

فرزند شعر و تنهایی

شبگردی خامُشی بود،

که به دَشتَم

تو را بارید

"ترمه سلطانی هفشجانی"

به هستی‌ات مشکوکم!

تو را چه سِرّی،

چه خیالی،

کین چنین دور

نزدیکی و

چنین سرد،

عاشق؟!

"ترمه سلطانی هفشجانی"

و دوست داشتنَت،

آه...دوست داشتنَت

زیباترین تعارض بشری‌ست!

و زین روز

که مرا غزلی‌ شفاست،

تا فردا

عشق، دیوانه می‌تابد

این خواستن‌ها را!

"ترمه سلطانی هفشجانی"