ترمه

روزی لبانمان در بستر هم

خشک می‌شوند،

و رود اشعارم

 -که عمری به عشق، 

از کوتاه بوسه‌ای می‌خندید-

و باز پیله‌ی آغوشمان

به تن‌هامان

خوش نشیند

"ترمه سلطانی هفشجانی"

العَفو، که ناز فروشم

العَفو، که خرمنِ شب به سرم،

جار زنم:

"آی مردم!

دریا خواهم؛

آری عاشقم"

العَفو، مهربان

العَفو، که زَنَم...

"ترمه سلطانی هفشجانی"

پیش از آنکه دریایت ببارد 

کبودی‌ام را 

- که به سرخیِ عشق زَنَد-

ببخش!

سپیده نیامده،

خورشید را می‌دزدم

-بِرَوَد به دَرَک-

فقط خودم می‌مانم و خودت!

"ترمه سلطانی هفشجانی"