ترمه

و تو اینبار،

به سرزمینی قدم نهادی،

که خاک و سنگش گوهر جان بود و

هوایش هوای عشق.....!

"ترمه سلطانی هفشجانی"

در ایوان محبت نشسته بودم و

داشتم به روشنی چشمانت فکر میکردم؛

از بال های احساساتم انتظار پرواز داشتم؛

پرواز در آسمانی که،

تو و عشقت مالکش بودید.

نمیدانم چه شد

که شمشیر حسادت اساطیر غرور،

بوم نقاشی رویاهایم را پاره کرد و 

رفت...

امّا نازنینم!

تو کنارم باشی یا نباشی،

رویایت با روانم بماند یا نماند،

مُلک دلم تا ابد مال توست.....!

"ترمه سلطانی هفشجانی"

همچو رندان برومند زمان،

نفیر عجز بخواند بر خوبان؛

آن یکی صرصر سنگین عناد

ناوَک عجز بزد بر یاران 

بارالهی! چه کنند این رندان؟!

آماجگه خنجر تاوان گردند،

یا که رویی بزنند بر احسان.....؟!

"ترمه سلطانی هفشجانی"

لبخند کج تو،

حقیقی تر از قهقهه ی یاران به ظاهر نزدیک، بود.

حکم بازگشت هرچند بی موقع تو

به رویاهای محال،

ثواب راز امید بود و 

نیاز صدا؛

نه کار قضا و

سوگندهای کذا!

من مانده ام حیران،

کجاست آن سالکی که می گفت:

قصه ی روزگار،

پرده ی دنیاست و

خُسر دیوسار،

ظلمت ستا.....!

"ترمه سلطانی هفشجانی"

سکوتی که دیروز

جواب من به طوفان قضاوت های توبود

حال،همان مهر محزونیست

که روزم را سیه پوش کرده.....!

*

سپیده دم که می شود

حسرت نیم نگاهی از روشنی توهمات خیال را می خورم

خورشید می تابد، شرق بیداراست

غرب باقلب وروح من همدلی می کند;

پنهان،امّافاخر!

با حوریان بیگانه ی خوشی ،

دربزم ناتمام امید و خواب و خیال

بی هدف می رقصم

تو اگر نامهربانی بامن ،

می  باش !

اگر چوب ملامت را برقلب بلورینم می کوبی 

بکوب; فقط خودت می شکنی 

من به این رسم ماندگارصعاب عادت دارم

تو عزیزی ! آری ، امّا

من همچنان بر افکار و دنیای حقیقت می خندم 

من، دوباره با حوریان بیگانه خوشی می رقصم .....!

ترمه سلطانی هفشجانی