ترمه

آدمی،

این نگارین پاکزادِ مه‌یاد

بخدا که پشیزی عشق دانَد؛

وین مخمورِ پاکزاد را 

"پشیز" چه نیاز؟

چرا که دیوانه خیال،

مست چشمانش،

مدهوشِ شیدایی‌ست

که گیسو ز شب شَبَق‌تر

دل نداده، جان ستانده،

عاشقی سُراید...

"ترمه سلطانی هفشجانی"