کبودی از شب، به روشنی تو
درانبوهی از تمنا، به رنگ رقص
مرا میخواند؛
تا قلم، عشق باشد در دل مرکب احساس
و شعری بسازد
هم وزن والس عاشقانه بوته ی خار،
که از مهر خورشید
سرخی دوست داشتن می شود
در جشن سرانِ پدرام!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
اقاقیای مهرکاشتی در باغچه ی دل
تا راز بماند این دوست داشتنِ کودکانه
امّا نُقلِ شعر شُد در دهان من و تو
شیرینی بیت هایش...!
* ترمه سلطانی هفشجانی*
باده ی شیدایی سپردیم به پیمانه ی دل؛
تا شکوه عشق ما فریاد شود.
از الفبای آشنایی پر کشیدیم تا بی کران دوست داشتن
تا عاشقانه ای باشد،
خالص و بی ریا؛
برای هر ستاره ای
که روشنای مهرش را،
به فراموشی خنده های سپید ماه سپرد.
"ترمه سلطانی هفشجانی"
روزی که توپ احساست،
به شیشه ی قلبم خورد
فهمیدم که تو،
همسایه ی سوسن یک روزه عشقی!
چنگ زدیم به ریسمان عشق؛
زمان برد ما را تا بیست سالگی
فهمیدیم که کوچه این عاشقانه های کهنه،
راهیست که در آن
لحظه ها تا ابدیت بی ارزشند!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
