ترمه

خسبیده بر بستر باد
دست نوازش به گیس،
ملول از تب شب سوزی
تو شیدا نیستی
این که مست نسیمی و
شراب عشق ماه نوشی
همان حکایت ایستایی و نیستی‌ست،
مهربان!

*ترمه سلطانی هفشجانی*

غَریوِ غریبِ باد را شاید

که باید اذن نوازش داد

شاید گذاشتم

تا دست به دفترِ گیسم اندازی،

دو سه خطی بنویسی،

بعد

گر رَهِ دل گُم کردی

بمانی...

*ترمه سلطانی هفشجانی*