ترمه

فنجانِ عشقِ من،

از تو پُر است؛

تمام لذّتَش،

به بوی خاطرات تو و 

سردیِ حرف هایش،

تلخیِ فاصله هاست!

"ترمه سلطانی هفشجانی"

روی بامِ دلخوشی های کذایی،

تنها حقیقتی که

دل و جانم را برد و نماند

تو بودی و

جویِ اشکهایی که

رقص خنده هایت را تقلید میکرد؛

انگار حال آسمان 

زار تر از من بود

تا بارید، فهمیدم

بغض باران هم تو بودی؛

گویی دل من بَس نبود

دلِ اشکها هم با تو پَر کشید و رفت

و دوباره من و

شعرِ خیسِ نبودَت!

"ترمه سلطانی هفشجانی"

پاره سکوتی از فریادهایم را،

بغض باران

به پیراهن اطلس قلبت دوخت؛

شاعرانه هایش بماند برای آن قرار عاشقانه ای

که در بوستان باد

به صرف جرعه ای عشق و احساس

خواهیم داشت!

"ترمه سلطانی هفشجانی"

کاش تکلیفت،

با دربدری دیدگانم روشن میشد؛

آخرش نفهمیدم

مارش مغموم شعر هایم را می خواستی

یا مستی اشکهایم را!؟

"ترمه سلطانی هفشجانی"

شریانِ باده ی دلدادگی

در رگهای این شهر، 

روح باریدن دمید

به جسمِ آسمان؛

ای خیالِ خوابِ شیرینِ بیداری های من!

لایزالیِ این عشق را،

پای دیوانگی ام بگذار

بگذار ضمانتِ این شیدایی،

همان بوسه ای باشد

که از آشنایی من و

آوازِ خاموشِ لبانِ باران، دمید!

"ترمه سلطانی هفشجانی"