ترمه

من، فرای ما

-یعنی منو تو باهم-

به بودن‌ها نِگَریستم 

و در فرای بازوانِ تو،

آخرش باز

تو مانده بودی و

دستانِ من

که زمستان پیش

با ناروَنِ حیاطمان،

به اندازه‌ی آغوشت

باز مانده بود!

"ترمه سلطانی هفشجانی"