ترمه

چشمه را گفتم

از سنگ مجنونَش بخواند،

اشکِ عاشق به خورد شعرم داد و

عشقی مستانه

به پیمانه‌مان ریخت؛

گَرَت پرسیدند

خمارِ شیدای چشمانت ز چیست،

باده را بهانه کن!

"ترمه سلطانی هفشجانی"