ترمه

سیَه گیسو،

سپید اندام،

سخن شد بر لب خاموش

که: جانا،

جانِ من باشد

به دستانَت امانت؛

بهارا،

من به بالینِ تنِ شعرَت

شبی آیَم عیادت

که مهری باشد و

مایی و مهتابی

کزان پس ای صنم

گَر تارِ مژگانَت رضا داد،

دل و جان پیشکش

من عشق میخوانم

به نامَت...

"ترمه سلطانی هفشجانی"