ترمه

خُنُک بادِ عشق،
گَردِ پایَت را
به گلدانم ریخت
تا بهارِ بعد بیایی؛
بذر شعرم،
غنچه کرد
پس کو بهار؟!

"ترمه سلطانی هفشجانی"