ترمه

چو چکاوک

چهچهه سر دهد

غریب چکامه‌هایم را،

دست از زِنَخدان دل کَنَد

تا با نوازشِ سازِ شانه‌هایش

نت به نت،

عشق نوازد؛

و ساغر چشمانش

به جامِ دلم،

جرعه‌ای عشق دهد...

باد! ای بادِ دلدار!

به دلدادگی‌ام رس؛

شبِ گیسو شانه کن از شانه‌اش

هنوز میزان آخر را

ننواخته‌ام

"ترمه سلطانی هفشجانی"