ترمه ي ديبا دخترم فوق العاده بود. اين شعرت از اون شعرهاييست که شنونده رو به تفکر وادار ميکنه.که شخصيت اصلي عاشقه که حال خوبي نداره و داره با بالا بردن صداي ساز و پيانوش خودشو يه جور غرق در نواختن ميکنه که داغ فراق رو براي خودش تسکين کنه و يا از پير عاشقي ميگه که حالا برگشته و به جاي معشوقش رفته گري رو ميبينه که روي نيمکت خاطراتش داره خستگي بدر ميکنه. و عاشق بر ميگرده و چاره اي جز نواختن ، آن هم در گام اوکتاو براش نيست. در هر دو ديدگاه عشق پاک و بي آلايشي نهفته. معرکه بود. کلمه اي ديگه پيدا نکردم از وصف خوبي قلم و ديدگاه بگم. دست خوش جاويد باد قلم تو...

چه قلم جادوئي ؟! چه قوه ي تخيل قدرتمندي؟!

درودت باد ماندگار باشي.