لابه لای فریادهای نور
پشت کوه های صبور
قلعه ای بود دور از عشق
که سکوت دیوارهایش
صورتک بود و آواز آن بهار ارغوانی
که روشنیِ روزش،
به کبودی مشتِ تحمیل و نسیان میزد
صورتک خسته و کور
چهره ای داشت به رو
که نبودش نفسی بود
به خواب ملکوت
و قنوتش غزلی بود
به شرم بَرَهوت؛
بَصَر عقل به از چشم شهود
می ستاند از هَوَسش شعله شور...
* ترمه سلطانی هفشجانی *
دانی که عشق از کجا بیداد شد؟
ز آنجا که دیگری در خفا، تو را نوشت و
تو در دل، مرا سرودی و
من سکوتی شدم، که چون شب
عرفان شد از عشقِ روز؛ امّا
هیچگاه دُرّی از مهرش نفشاند!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
عشق که از ساحت دولت دل گذر کند،
جای پایش را تو می پوشانی و
نغمه شور،
گم می شود در تلاتم گرمی نفسهایت!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
دیشب شب مهتاب بود و عشق،
حبیبم شد؛
خیال خواب شد بر جراحاتم و باز
طبیبم شد!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
و مجنون ناشناس من
هیچگاه نفهمید
که لیلی نامی در همسایگی روزها و نیمه شب هایش
دیوانی از احساس،
تقدیمش کرد؛
اما شاید
روزی-در اوج جوانی ام-
خود را میان حروف شعرم
بیابد و
نامم را،
در رسانه عام!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
