خلوَتگَهی داشتم
که نهان از تمامِ آشکارها،
تو را میخواند
تنها روشنی اش،
پرتو مهرت بود و
شور عاشقی اش،
سوز ساز شعری آهنگین
که از لبان گلگونت
می تراوید
خوب به یاد دارم آن سیَه چُرده روزی
که عازم شهر سکوت بودی
ناگاه، باران رقصید؛
چلچله برای ناز نگاهت
طنازی کرد
و عشق؛
رنگ ثبوت گرفت
درست همانجا که طغیان احساست،
ویرانه های دولت عشق را
آباد کرد!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
خستگی هایت را
میهمان ویرانخانه ام کنی،
ناگفته هایم
آواره می مانند در کوچه ی احساس
خیالی نیست...
تو فقط باش!
خستگیهایت پیشکش؛
دردهایت راهم به جان میخرم.
*****
* ترمه سلطانی هفشجانی*
در قاب ماه،
روی تو را می کشم
در جلد تاریک شب،
فرو میروم؛
گیتارم را در آغوش میگیرم
چرا که سازِ دلش
برای از تو خواندن،
کوکِ کوک است
آنگاه، نوای دلتنگی سر میدهم
بر وزن پر شور بغض...
"ترمه سلطانی هفشجانی"
زمستان تنهایی ام سرد شد
نان گرمِ باهم بودن،
از دهان افتاد
تو هنوز نیامدی و من،
به انتظار جرعه ای
از تابستان آغوشت
کوچه های فلسفه سجود را می پیمایم!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
عمریست که شمع عمر من
در امتداد جاده ی حرف
بی دلیل سوخته است
تو نازنینی کن و پروانه شو
تا از پروانگی احساست
شور نور عشق،
پادشاهی کند
در دیار دلدادگی!
"ترمه سلطانی هفشجانی"
