ترمه

فریاد بی نوایی ام را سر میدهم؛

دوست دارم گوش های ناشنوای سرنوشت،

جوابی بدهند

به چراهای بی پاسخ،

و سکوت های بی بنیان.

تا اگر توده ی فراخ نیرنگ

امیدی واهی برای جای خالیت شد،

گیسوان گلگون محبت

نردبانی باشند،

تا  ثریای مرموز خیال.....!

*****

ترمه سلطانی هفشجانی